Co mi w duszy gra...: Nowa audycja radiowa

Kliknij w obraz, aby go powiększyć.

Walentyna Jarosz

Witajcie na moim blogu!

Moi bliscy i znajomi nazywają mnie „Wala”. Mam 56 lat. Jestem szczęśliwą i spełnioną żoną Pawła; matką Michała; teściową Mai. I najszczęśliwszą na świecie babcią Hani i Julka!

Przedstawiając siebie, posłużę się słowami, które napisał w swojej książce „Naśladowanie Chrystusa” Tomasz a’Kempis: Nigdy nie bądź całkiem bez zajęcia lecz - albo czytaj, albo pisz, albo módl się, albo rozważaj, albo zajmij się jakąś pracą dla dobra wspólnego.
A więc - uwielbiam czytać, rozważać i pisać...
Modlitwy też w moim życiu nie brakuje.
Praca dla dobra wspólnego również nie jest mi obca. Głównie jest to praca na rzecz kobiet. Trwa ona nieprzerwanie od kilkunastu lat.
Obecnie nie pracuję w swoim wyuczonym zawodzie - byłam pielęgniarką. Jednak to, co robię, jest bliskie mojemu pierwotnemu powołaniu. Po prostu, teraz bardziej skupiam się na duszy człowieka niż na ciele. I tutaj pomaga mi moje teologiczne wykształcenie zdobyte, między innymi, na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej.

Parafrazując tekst z Dziejów. Apostolskich 20:24, piszę: Więcej o moim życiu mówić nie warto i nie przywiązuję do niego wagi, bylebym tylko dokonała biegu mego i służby, którą przyjęłam od Pana Jezusa, żeby składać świadectwo o ewangelii łaski Bożej.
I pozostaje mi mieć nadzieję, że ten blog pomoże mi realizować przyjęte zadanie.

Może jeszcze tylko jeden cytat (są to słowa ks. Piotra Gasia z warszawskiego "okrąglaka"), który doskonale oddaje istotę mojego pisania: Nie chcę popełniać tekstów nijakich, pisanych "na okrągło", bezbarwnych. Największą nagrodą dla piszącego jest żywa reakcja na opublikowany tekst. Żywą reakcję wywołuje oczywiście temat bliski czytelnikom, związany z ich codziennymi sprawami. [...] Lubię szukać inspiracji w konkrecie, który mogę dostrzec w otaczającym mnie świecie. Staram się często tak pisać, aby utrwalone słowa stały się dla czytelnika niczym szkło powiększające, pozwalające dostrzec szczegół, a potem inspirować go do przejścia od szczegółu do szerszej perspektywy, poszerzonej refleksji. [...] Oczywiście, że jest to moje spojrzenie, moja refleksja. Jeśli ośmielam się pisać, to po to, aby się dzielić moimi obserwacjami. Chcę być w tym szczery i uczciwy. Odkrywam przed innymi mój sposób patrzenia. Pokazuję mój rodzaj wrażliwości. Otwieram przed innymi mój świat. [...] Dzielenie się moimi tekstami z innymi jest rodzajem gościnności. Niejako zapraszam w mój wewnętrzny świat, aby gościć w nim drugiego człowieka, jeśli oczywiście skorzysta z mojego zaproszenia. [...]

Co mi w duszy gra...

piątek, 20 maja 2011

Nowa audycja radiowa

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz